Што праўда,
То праўда –
Даўно гэта стала:
Віхляньня – багата,
А годнасьці – мала.
Багата юродства,
Блюзьнерства,
Крыўляньня,
А мова народа –
На грані скананьня.
Таму і цямнеем,
Чарнеем ад злосьці.
Аж хочацца нават
Ударыць кагосьці.
Каго – зразумела,
Ды чорт яго знае
Чым кончыцца можа
Адвага такая!
I што ж тады робім
У злосьці і скрусе
Мы – іншыя родам
Сыны Беларусі?
Што – робім?
А б’ём-дабіваем заўзята
Свайго
Недабітага злыднямі
Брата.
У гэтым – і мужнасьць,
I мудрасьць,
I годнасьць,
I нашага гора-гібеньня
Нязводнасьць.
1989, лістапад.
|
|
