Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, гляньце: жаўраначка! Першая-найпершая Вястуньня весьніх дзён. Як яна трапечацца! Ня бачыце?! Ня бачыце!.. I гледзіцё паблажліва: «Ці не спрасонку ён? Адкуль ёй быць, калі яшчэ Мароз сярдуе і пячэ, I сівер дзьме, што не сьцярпець, – Зарана жаўранцы ляцець!» Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, чуйце: жаўраначка! Ой, як захліпаецца Званочак залаты! Як яна заходзіцца! Ня чуеце?! Ня чуеце!.. І гледзіцё насьмешліва: «Ну і дзівак жа ты! Адкуль ёй быць, калі наўкол Яшчэ засланы сьнегам дол I сосны ў шэрані стаяць, – Зарана жаўранцы сьпяваць!» Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, верце: жаўраначка! Хай сабе – ня бачыце, Ня чуеце, – ну, што ж! Так бывае, мілыя. I я на вас ня крыўджуся. Бо Жаўраначка, Жаўраначка Прыляцела ўсё ж!
1991
|
|