Алесю Лявончыку
Цымбалы,
Цымбалкі,
Цымбалікі звонкія!
Жывая душа.
Беларускай зямлі!
На нівах і ў пушчах,
На ўзьмежках рамонкавых
Вы голас чароўны
Для сьпеву ўзялі.
Журчаньне крынічкі,
I песенька жаўранка,
I гоман калосься,
I пошум трысьця,
I шэлест узвышаны
Сьцягу дзяржаўнага –
Усё ў вас зьлілося
У песьню жыцьця.
Цымбалы,
Цымбалкі,
Цымбалікі родныя!
Пачую – і ўчую:
Радзіма пяе!
Чаго ж вы парою
Такія журботныя?
Чаму весялосьці
Вам так не стае?
Напэўна, вы ловіце
Чуйнымі струнамі
I сумныя бомы
Хатынскіх званоў,
I шал чарнавею
Над сьветлымі рунямі,
I сыканьне гадзін,
I крык груганоў.
Няхай сабе грагаюць –
Злосныя, хцівыя.
Любові ня ўсьмерціць,
Дабра не забіць!
Зьвініце, цымбалкі,
Гудзіце, гудлівыя,
Каб неба зь зямлёю
У душах радніць!
1992
|
|
