Хто пачуў тваю песьню жалезную,
Хто астрожную скаргу пачуў?
Беларусь, твае далі бязьмежныя
Ускалыхнуць сваёй песьняй хачу!
Толькі, можа, апець не прыйдзецца
Тваю радасьць, сьвітаньня зару,
I на польнай на стоптанай сьцежцы
Пад эскортам закуты памру.
Зашуміць, можа, вецер кудлаты
З прыдарожнай расстайнай сасны.
Не забудзь тады меншаму брату
Прынясьці паказаць кайданы.
Матцы скажаш, што сын яе хворы,
Але хутка дарогай старой
Прыйдзе з дальніх шляхоў на разоры
I народныя сьцежкі вясной.
Беларусь, хутка будзеш свабоднаю,
Заквітнееш красой маладой.
Так хацеў бы цябе, мая родная,
Прывітаць новай песьняй сваёй.
1936
|
|
