Ткала я, ткала палотны
Цэлыя ночы і дні,
Ткала я ў роднай матулі
Зь лёну свае васьмярні...
Замуж за Кліма пайшла я.
Вечная ў хаце бяда –
Ніва як палец вузкая,
Ў хлебе цьвіла лебяда.
Перш прадала я настольнік,
Помню, купілі паны
Губку апошнюю лёну,
Потым збыла дываны.
Сына ў няволю забралі...
Доўгі астрожныя дні,
Трэба паслаць яму хлеба, –
I прадаю васьмярні.
Помню, ня раз ён казаў мне:
– Прыйдуць другія часы,
Бурна ўскалышуцца морам
Нашых жытоў каласы.
Хутка, матуля, ня будзем
Гнуцца ў паноў за сярпом,
Ясную долю здабудзем,
Лепшым жыцьцём зажывём...
Сына я вырву з астрога!
Гэй жа, паненкі, паны!
Можа, апошнія купіць
Хто з вас мае васьмярні?
1936
|
|
