Сівая хмара сьцерла сонца,
Вясеньні першы дождж заплакаў.
Па чарапіцы і па гонце
Разьліўся вечар сінім лакам.
I ноч прыйшла з прадмесьця вуліц,
Палезла на званіцы, вышкі.
Сабакам чорным вецер скуліць
Пад шэрым мурам, пад Лукішскім.
Гараць агні ў вялікіх вокнах,
I крык газэтчыкаў, рэклямы,
Ды на вясеньнім бруку мокнуць
Ад ліхтароў жывыя плямы.
А на пліце цяжкой, бэтоннай
Дождж гразьзю прозьвішчы заплёскаў, –
Баладу віселіц сьцюдзёных
Гаворыць зь ветрам Каліноўскі.
Мо' расказаць табе пра нашы
Пра барыкады і удары?
Пра тых байцоў, што палі ў маршы,
Мо' расказаць табе, таварыш?
Мо' расказаць табе пра заўтра,
Пра песьні-сны, што ў нашых казках?..
Цішэй, ідзе бульварам варта,
I блудзіць дождж па бруку гразкім,
А дрэвы нешта мне гавораць...
Увесь пакрыт я мокрым сьнегам...
Ну дзе ж сягоньня, родны горад,
Мяне прытуліш без начлегу?
1936
|
|
