Хмары, а сонца ў іх гразкім балоце
плямамі месіць дарог каляіны.
Торба, сухар абгрызены ветрам, –
торбу на плечы батрак перакінуў.
Ідуць...
Адзін – з хаты батрацкай, дзіравай;
другі – з-над вазёр неспакойных,
бурлівых...
Дарога – шырокі ручнік саматканы,
накінены сьвятам вясеньнім на нівы.
– А то мо' служыў пастухом ці
паробкам?..
Маўчыць... толькі зрок блудзіць
межамі, полем.
Вецер тармосіць падзёртай сярмягай...
Думы, як хмары, плывуць мімаволі...
– Так. Жыцьцё наша –
жыцьцё-паняверка.
Вечна мазоль на руках, а бяз хлеба...
Толькі глядзяць вочы з голаду сьмела
шырэй як панскае поле, як неба...
– Сам ты здалёку?..
з-над Нарачы, кажаш?..
Толькі дарога, і хмары, і вецер,
ды ў грудзёх сэрца – белая кагарка –
звонка гарачымі крыльлямі б'ецца...
– З-над Нарачы, Мястра, з-над сініх
вазёр.
(Вецер ў сярмязе падзёртай ублытаўся).
Што чуваць – раскажы?..
Я ня шпіцаль, а свой...
От прыйшлося да слоў – папытаўся.
Чулі і мы, брат, пра вашы вазёры, –
(цягнецца вырай крыклівым шнурам) –
чулі і ведаем, прыйдуць яшчэ,
ўдараць у бераг ня гэткія буры...
Сонца дарогай
пайшло
за ўзгоркі.
Плачуць і ныюць калёсы абозаў.
А дзень, зачапіўшыся рыжай чупрынай,
доўга вісеў,
паміраў
на бярозах.
14.XI.1936.
|
|
