Здарылася са мной дзіўнае, сьмешнае, –
не расказаў бы таварышам ў цэлі.
Ў полі і то пэўна б нівы шырэйшыя,
нівы гусьцейшыя звонка б шумелі.
Помню, як сяньня, чорнымі бровамі
сны мае ўзмахам адным абарвала,
быццам бы рэха барамі сасновымі,
песьняй бяз голасу закалыхала...
Ўсё ж ткі і я быў нязломкам, падумаю, –
(сам на'т ня ведаю, як гэта сталася) –
шмат раз хадзіў і дарогай вастрожнаю
на'т з-пад экскорты ўцякаць удавалася.
Глянула проста вачамі шалёнымі,
быццам ударыла звонам вясёлак, –
гэтак вясной над палямі, загонамі
толькі глядзіць загараючы золак.
Здарылася са мной дзіўнае, сьмешнае, –
не расказаў бы таварышам ў цэлі,
бо на'т калосьсе, ў полі найменшае,
мехам сваім каласістым шумела б.
8.IV.1936.
|
|
