My honimsia časta za maraju błudnaj,
Jakaja ŭ nas ščaściem zaviecca.
Dyj trudna jaje nam złavici, oj, trudna,
Choć błizka, tuž błizka, zdajecca...
Adnymi raj-ščaście zaviecca bahaćcie,
Što śviecicca hrošy mašonkaj;
Druhimi – paradak i zhoda u chacie,
A inšymi – ŭdałaja žonka.
Toj rviecca da słavy šyrokaj, viałikaj.
Toj – žyci niaznatna, jak dzieci;
Toj – pieśniaj azvacca niasvojskaj i dzikaj,
Toj – rodnuju dumku zapieci...
I roim u dumkach tak cełymi dniami,
Dy ščaście nia roicca rojna...
A ślozy druhich, što łijucca prad nami,
Ci ž mohuć dać spać nam spakojna?..
18.VIII.1906.
|
|
