Заснулі вы, сокалы, рана
Ў курганох пясчаных, спакойных,
Між сьцежак закінутых польных,
У краі палос і туманаў.
Пад небам шырокім і сінім
Над вамі схіліліся ліпы,
I вецер адцьвілым язьмінам
Пясок залацісты асыпаў.
Спакойна... ніхто тут ня можа
Збудзіць ваша гора былое.
Адны толькі матчыны сьлёзы
Яшчэ не даюць вам спакою, –
Таму, што ў радзімай старонцы
Шчасьлівымі лепшымі днямі
Век будзеце вы курганамі
Глядзець ў ненагляднае сонца.
1937
|
|
