Памёр стары лірнік
Ў бярозавых нетрах,
Дзе лісьце шапоча
Зялёнае зь ветрам.
Каб песень яго
Не схавалі пад камень,
Каб не расьцягалі
Рукамі, нагамі, –
Аддаў струны зорам,
Сум – вербам, калінам,
А радасьць – азёрам,
А рэха – далінам.
Крыштальныя вочы
На сонца высока
Занёс асьцярожна
Наднёманскі сокал.
Сягоньня мы ходзім
I ходзім па краі, –
Звон зор, сум і радасьць
I рэха зьбіраем.
1938
|
|
