За пацалункі, і за вочы,
І за агонь, што ў іх палае,
За твой панадны стан дзявочы, –
Цябе чамусьці праклінаюць
Усе, хто ненавідзіць зьзяньне
I над калыскай ясных зораў,
Усе, хто крыецца ў зьмярканьні,
Малітвы грэшныя гаворыць...
Ты кудры адгарні рукамі.
I ад тваіх вачэй праменьняў
З іх кожны змоўкне, быццам камень,
I кожны стане на калені!
1938
|
|
