Зарой прапяялі асьверы.
Вясеньняя зораў сяўба
Расой ападае на верас,
На песьню – «А ў полі вярба...».
З тугою глядзіш чарнабровай.
У поглядзе – жар залаты.
Кажу: ёсьць пралескі ў дуброве...
Ня верыш, ня слухаеш ты.
Расы ты баісься, а можа,
Палохае ветру жальба?
Ты маніш чароўна, прыгожа,
Як песьня – «А ў полі вярба...».
Ня сьмейся, кажу без дакору, –
Асталася мала да дня, –
Чыйго ты далонямі ўчора
З крыніцы паіла каня?
1938
|
|
