Раніцы сьцежка. Іду я вясной.
Лес атапіла, шуміць пад вадой.
Жоўтыя вербы калыша рака.
Выйшаў знаёмае ў поле шукаць.
Між курганоў і ўскудлочаных траў
зноў, як заўсёды, напевы спаткаў.
Вуліца, вёска, гармоніка чад.
Хмеляцца ў скоках спадніцы дзяўчат.
Так бы, здаецца, пайшоў бы, памог -
ногі намулі аборай дарог...
Эх, каб ў мяцеліцы, ў гром, звон падкоў
болей сыпнуў хто вагню зь песьняроў!
Селі на прызьбе і ў мятнай імгле
гутарым. Сказы зялёныя: хлеб,
паша, каровы, зямля, сенакос...
Росіцца раньняй імглы малако,
і залацісты гармоніка пыл
гулка,
задорна
страсаюць чубы.
20.IV.1938.
|
|
