Быў. Ёсьць. Буду.
Таму, што заўжды, як пракляты,
Жыву бяздоннай трывогай,
Таму, што сэрца маё расьпята
За ўсе мільярды двухногіх.
За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры,
Хто ў гарачым пекле металу,
За ўсіх, хто змагаецца зь небам і морам,
За жывых і за тых, што сканалі.
За ўсіх, хто крывёю піша
Ў нязгодзе
З рабства подлай дарогай,
Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы
Паўстане нават на Бога.
За ўсіх, хто курчыцца ў полымі вёсак,
Хто ратуе краіну ад краху,
За ўсіх, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы
З барыкады,
З пушчы
І з плахі.
Хто са сьмерцю гаворыць з вока на вока,
Зь яе усьмешкаю ветлай,
І ўсё ж узводзіць – нясьцерпна далёкі –
Храм наш агульны і сьветлы.
А калі ён горда зазьзяе ў зэніце –
Непарушны – ўзьнясецца ў неба,
Вы з расьпятага сэрца кроплю вазьміце.
Апошнюю.
Болей ня трэба.
І няхай яна збоку, недзе на ганку,
Дагарае й дзяцей ня страшыць
На граніце любові,
На граніце сьвітанку,
На граніце велічы вашай.
9.XII.1974.
|
|
