Мы берагам мора ішлі.
Каб хвалі ня зблыталі кос,
Ня змылі, як пэрлу, зь зямлі, –
Цябе на руках я панёс.
Шчасьлівы, я чуў за сабой,
Як хвалі крычалі: «Аддай!»
I, ўзьняўшыся, чайкі гурбой
Праводзілі ў сінюю даль.
Пасьля, як пакінула ты
На ўзмор'і мяне аднаго,
Ня раз я прыходзіў сюды,
Шукаючы сьледу твайго.
Ды сьледу нідзе не відаць.
Зраўнялі ўсё хвалі. Адны,
Як думы цяжкія, ляжаць
Апаўшыя з круч валуны.
Як думы цяжкія, якіх
I ў сэрцы нялёгка насіць,
I нельга прыбоем марскім
Зь пясчанага берага змыць.
1943
|
|
