Амаль хрысьціянскі тост за ворагаў
|
Адаму Мальдзісу
Гіене – баяцца, сабаку – вішчаць, Сьвіньні – рыцца ў гноі сваім, А льву патрэбны калючы гушчар, Родны край і свабода ў ім. П’ю за тое, каб нам сярод родных лясоў Не вішчаць, не дрыжаць, не крывіць, Бо ўсе мы тут не з гіен і ня з псоў, Бо мы – сапраўднай крыві. І таму давайце за ворагаў піць І за імі сатканую сець, Бо ім ня дадзена нам палюбіць І ня дадзена нас зразумець. Бедалагі! Ня ўцяміць іх бедным мазгам, Пакуль не праб’е ім канец, Як добра быць другам і братам нам, І яму, і табе, і мне. Божа, дай ім даўжэй пражыць, Хай спаўна аттрубяць свой час, Хай да самай апошняй нашай мяжы Будуць яны у нас. Божа, Ты скінуў іх нам, як дары, І мы славім мудрасьць Тваю, Бо яны нас будзяць яшчэ на зары І рана заснуць не даюць. І ўстаем і арэм мы нашы палі, Пакуль не апусьціцца змрок, І мы ўстаем, і зброю сталім, Слова сталім і радок. Ім няма з кім ісьці плячо да пляча, З кім любіць, з кім стаяць у баі, З кім сьмяяцца, спрачацца і нават маўчаць. А памруць – хто паплача па іх? Даруй ім. Яны пакараныя й так (Даруй хоць на гэты раз), Бо розуму ў іх, як сьлёз у ката, І ня могуць пазычыць у нас. І даруй нам, што сеем мы ў душы ім жах, Як скачком бяром частакол, Што даводзіцца ім дрыжаць у дамах, Калі гойсае леў вакол. Твой закон, што вазіць нявартыя гной Чалавек такі і народ, Калі вораг ад назвы іхняй адной Не бялее, як сьнег і як лёд.
18.III.1968. Брэст.
|
|