Даваў слова сабе,
Мо' раз дзесяць ці дваццаць,
Не пісаць больш табе,
Да цябе не зьвяртацца
Зь нейкім новым любоўным
Пісьмом, маніфэстам,
Бо ты стала другой
I другога нявеста.
Але я не ўлічыў
Шуму стромкай таполі,
Ля якой мы з табой
Сустракаліся ў полі.
А яна, як тады,
Зноў шуміць над ракою.
Не ўлічыў я і рэха
Той песьні начлежнай,
Што сьпявалі з табой
На прасторах бязьмежных.
А яна, як тады,
Не дае мне спакою.
Каб знаў гэта раней,
Ці ж я змог бы згадзіцца
Так далёка ад шчасьця
Свайго пасяліцца
I лісты табе слаць
Да запатрабаваньня.
Ты ж баішся ўспамінаў –
Чытаць іх ня станеш.
1954
|
|
