Не сячы сасны, бо пахіліцца,
Не муці ракі – вір уздымецца,
Не тапчы вясны – цьвет асыпецца,
Не журы дачкі, бо пакрыўдзіцца.
Немагчыма ёй, звонкай, маладой,
Прапусьціць было стрэчу над ракой,
Вечар ласкавы, ноч з сваёй красой,
Гэту раніцу з майскаю зарой.
Як ня слухаць ёй гоману ў палях,
Перазвону хваль, песень салаўя,
Што гавораць ёй неба і зямля,
Голас мілага: «Зорка ты мая...»
Бо нашто тады ёй красу дала,
Белы тварык мыць на расу вяла,
I аб шчасьці ёй песьні ты гула,
Як маленькаю ды яна была?
Не сячы сасны, бо пахіліцца,
Не муці ракі – вір уздымецца,
Не тапчы вясны – цьвет асыпецца,
Не журы дачкі, бо пакрыўдзіцца.
1955
|
|
