Каля непрыкметных
Сьцежак запаветных
Раніцай вясновай
Я знайшоў падкову.
Паказаў я Насьці.
Кажа: – Гэта – шчасьце,
На'т, здаецца, знаю,
Хто яго шукае.
Я аддаў падкову,
Разам зь ёй і шчасьце,
Бо ўжо ў сад вішнёвы
Не прыходзіць Насьця.
Хоць на міг кароткі
Ня выманіш з дому,
Знаць, маю знаходку
Аддала другому.
Хто ён, коньнік гэты,
Што тут праязджае
Зь песьняй і прыветам,
Я яшчэ ня знаю.
Ды каб ведаў нават,
Не паправіш справы,
Сілай міл ня будзеш,
Як гавораць людзі.
Бо ў садку вішнёвым,
Дзе страчаўся з Насьцяй,
Сьвежы сьлед падковы –
Сьлед майго няшчасьця...
1955
|
|
