Калісьці, я помню, вучылі мяне
Бывалыя людзі, настаўнікі ў школе,
Як не заблудзіцца ў чужой старане,
Знаходзіць напрамак па карце, бусолі,
Пасонцу і зорах, што ў небе гараць,
Па рэчышчах розных патокаў бурлівых,
Па дрэвах, што зябрай пакрыты стаяць,
I па валунах адзінокіх, маўклівых.
Але як ня зьбіцца, да мэты дайсьці,
Калі ні патокаў, ні камня, ні дрэва,
I сонца ў тумане ня можа ўзысьці,
I зоры пагашаны хмарай, залевай?..
Таму я заўсёды з далёкіх шляхоў,
Ня верачы гэтым прыкметам на сьвеце,
Шукаў і знаходзіў дарогу дамоў
Па рэху напеваў, па голасе сэрца.
1959
|
|
