Ва ўсім, вядома, вінават адзін тапор:
Я не пайшоў бы, каб ня ён, у цёмны бор,
Ня высек бы хваіны гулкай і зь яе
Ня змог бы змайстраваць цымбалы я свае.
А не было б цымбалаў гэтых – хто б пазваў
Каб на вясельлі я «Лявоніху» іграў?
А не іграў бы – не паднесла б мне яна
З усьмешкай ветліваю хмельнага віна
I пад вясёлы сьмех і чарак перазвон
Не захапіла б майго сэрца у палон.
Цяпер штоноч іду, крадуся ў яе двор...
Ва ўсім, вядома, вінават адзін тапор.
1960
|
|
