З вытокаў да вусьця ракі, што няспынна бяжыць,
Няўхільна адносячы юных і сталых ладзьдзі,
Вада, бы ваконнае шкло, за якім безь мяжы
Глыбокая цемра і ў ёй залаты маладзік.
Калі разьвітаньня апошняга прыйдзе пара,
Ляддзя на апошні, сьвітанкавы выплыве плёс,
І прыйме мяне валавокая цемра Дняпра,
Як месячны серп з залацістых дняпроўскіх нябёс.
1967
|
|
