Кожны раз, калі ты
Падаеш мне руку
I пачую я дотык
Пярсьцёнка твайго,
Прабягае па жылах
Да сэрца агонь,
Крыкнуць хочацца:
Кінь яго, зьняўшы,
Ў раку.
Кінь таму, што нямілы ён,
Хоць залаты,
Што цяжкі ён,
Як наша расстаньне, туга.
Што ён напамінае
Зьвяно ланцуга,
Да якога прыкутая
Ты.
1962
|
|
