Са стрэх зьвісаюць грабянцы
Сакавіковых капяжоў.
Я выбраў самы яркі зь іх,
Калі цябе страчаць ішоў.
Але пакуль прымерала
Яго ты да сваёй касы,
Ён растапіўся ў звонкі сьмех,
У кроплі веснавой расы.
I ўсё ж, калі праз столькі год
I сёньня ўспамінаеш той
Сакавіковы фабянец,
Што падарыў табе вясной, –
Дык, пэўна, ён найлепшы быў
I даражэйшы ад другіх,
Якія красаваліся
Ў кароне сьветлых кос тваіх.
1962
|
|
