Што мне, вандроўніку, сон пад страхою!
Косьці свае прызвычаіў даўно я
Да расахатых карэньняў смалістых,
Да бальшакоў і дарог крамяністых,
Да той зямлі, дзе рунеюць усходы,
Дыхаюць травы расою і мёдам.
Хай не заўсёды мне цёпла і ўтульна:
Часта наладжваюць свае гульні
Вецер дакучлівы, дождж, бліскавіцы,
Рэха лясное з савою-начніцай,
Толькі пад небам адкрытым такія
Бачу я дзівы і казкі лясныя,
Чую таемныя зораў бяседы,
Век не пачуюць якіх дамаседы.
1962
|
|
