Растуць нашы словы, як дрэвы.
Вазьмі хоць бы слова «Любоў»
I прасачы ўсе напевы
Галінак яго і лістоў.
Любоў мая, Любачка, Любка.
А Любчаў Любаней – больш ста.
Прылюбчыкаў, Любчыкаў – лубка.
Ну проста – адна любата!
Як дрэвы, растуць усе словы,
Ўздымаючы кроны свае,
Дзе вецер гуляе вясновы,
Птушынае племя пяе.
Абвіты ліствою стазвоннай,
I я стаў падобны зусім
Да цёмна-зялёнага клёна
На беразе Нёмна крутым.
1962
|
|
