У гэту ноч дзядоў
для ўсіх памёршых
Застаўлены стол пакідала маці,
Каб душы іх, да сваякоў прыйшоўшы,
Маглі пагрэцца і пасілкавацца.
Але пакуль знаёмых круг быў шырак
I захаду ня бачыў маладосьці,
Не набліжаўся мой апошні вырай –
Мне не было каго чакаць у госьці.
Цяпер жа ў памяці маёй бяссоннай
Ўсе ажылі таварышы, іх справы...
Не прыбірайце са сталоў сягоньня
Куцейных лыжак, і пітва, і стравы.
Мо' нехта зь іх блукае ў навальніцы,
Знаёмай хаты і сьвятла шукае?
Ноч завывае за сялом ваўчыцай.
Ідзіце спаць, а я іх пачакаю.
1964
|
|
