Ах, чаму я, калі нарадзіўся,
Чараўніцтву ў бабулі ня ўчыўся!
Не падгледзеў, якою вадою
Акрапляла яна ўсё ліхое;
Чым акурвала хату і сені,
Адганяючы змрочныя цені;
Скуль прыносіла траваў дрымучых,
Каб вярнуць сон спакойны, гаючы;
Што прыкладвалі яе рукі
Ад сьмяротных укусаў гадзюкі
I абводзіла крэйдай якою
Сьвет ад злыбеды, ад непакою...
А мо' гэта – і лепш. Бо, ніколі
Не спытаўшы ні гора, ні болю,
Не адчуўшы ні жару, ні лёду, –
Што сказала б ты, песьня, народу?
1964
|
|
