Стрэліся Лесавік і Палявік.
Першы кажа:
– Я такія знаю чары,
Што мяне баіцца нават сам лясьнік,
Хоць і вырасьлі мы зь ім сярод гушчараў.
Часам высыплю яму з набояў шрот –
I ён цэлы дзень пудлуе па зьвярыне;
Часам закручу яго сярод балот,
Між сьцяжынак і вужыных, і ваўчыных;
Часам табакерку я ў яго ўкраду,
Муравейніку насыплю ў гайдаверы,
Памачу ў смалу-жывіцу бараду –
I сяджу,
і рагачу
у змроку шэрым.
– Я таксама, – прызнаецца Палявік, –
Калі жнеі завіхаюцца ля жыта,
То сьцягну ў каторай серп ці чаравік,
То хусьцінку перакіну за ракіту.
А ў палудзенныя міскі і збаны
З ружы-мяты свайго зельля наўліваю.
Потым трызьняцца любошчыя ім сны,
Ад якіх кроў маладзіцам ускіпае.
То калені ім
чмялём
паказычу,
То жука на грудзі ўскіну палахліўцы.
Шум падымецца, а я за ўсім сачу,
Прытаіўшыся
ў іржышчы
ды ў мятліцы...
Потым пачалі спаборнічаць яны:
Хто зь іх лепей выпраўляе танцы-гарцы.
Лесавік біў капытамі, бы ў званы,
Палявік стаў за хвастом сваім ганяцца.
Першы скочыць,
перавернецца
раз пяць,
Адругі, каб не адстаць, – раз дзевяць-дзесяць.
Першы сіліцца зямлю
на рогі
ўзяць,
А другі – узьбіць на патарчакі месяц.
Я глядзеў, глядзеў, аж страх пачаў праймаць
(У той час ішоў зь вясельля я, паверце).
Уцякаць хацеў назад празь лес і гаць.
Добра, пеўні пачалі крычаць-сьпяваць,
I разьбегліся
па зарасьніках
чэрці.
1967
|
|
