Ноч безь цябе кашмарнаю здалася,
Таму я першым фарбам дня быў рад.
Далонямі сабраў лясную засень
I белізну, што кінуў сьнегапад,
Блакіт нябёс, бясхмарны і бяздонны,
I чырвань, што была ў крыві маёй...
I, быццам Фра Анджэліка мадонну,
Прыкленчыўшы, малюю вобраз твой.
Мне рэўнасьць кажа даць боьшп фарбаў цьмяных
Тваім вачам і валасам тваім...
Але непераможна золак раньні
Над галавой тваёй гарыць, як німб.
1969
|
|
