Ад сукаватых жардзін плота,
Зь якіх пеўні
Уваскрэсеньне зь мёртвых абвяшчаюць;
Ад пасмаў дыму,
Што недасьнёнымі снамі
Уецца над бацькаўскай хатай, –
Да чарод бяроз,
Атуленых цыганскімі хусткамі
Лістападу,
Якія заўсёды прадракаюць
Дарогу,
Да самага далёкага вогнішча,
Ля якога грэюцца песьні і думы,
Да тваіх рук,
Што з майго твару
Стому і пот сьціраюць, –
Цягнуцца лініі
Маіх небасхілаў.
1970
|
|
