Калі ідуць на абардаж,
І поўніць полымя прасьцяг
Да верху мачты – экіпаж
Цьвікамі прыбівае сьцяг.
Даўно здалася – нават сталь, –
І толькі зараз –
мы памром
Пад сьцягам, што ў прадоньні хваль
Зьнікае разам з караблём.
Ў крыві краіны нашай бель,
Прыходзіць час сьмяротных сноў,
І нашай волі карабель, –
Няскораны, – ідзе на дно.
І сёньня ў вечны наш працяг,
У неба на сьвітаньні дня
Уздымуць нас, як волі сьцяг,
Якому й Богу нельга зьняць.
28–29.I.1980. 0 г. 20 хв.
|
|
