Zbłižajecca leta k adchodu, –
Dzie-nidzie źlacieŭ łist čyrvony;
Paviesiŭšy łubku na šyi,
Vychodzie siaviec na zahony.
I poŭnaj mazołistaj žmieniaj
Žytco pa ralłi raskidaje,
Chavaje ŭ ziamielku nadzieju,
Što voźmie ź siaŭby? – nie zhadaje.
Ci, moža, ciapier vot, uvosień,
Čarviak jaho pracu padtočyć,
Ci śnieh u razvodździe padparyć,
Ci ŭletku hrady padruzhočać,
Ci źniščycca ŭ puńcy pažaram,
Ci tak ad jakoj-budź pryhody. –
Takija, ach! horkija dumki
Siaŭca absiadajuć zaŭsiody.
A jon nie zvažaje na heta, –
To ŭvosień, to ciopłaj viasnoju
Are, baranuje i sieje
Svajoj mazałistaj rukoju.
Tut kožny, siaŭca chto pabača,
Stary, ci mały, ci kabieta,
– Radzi, pamažy, Boža! – kaža,
A lohka ž na sercy čuć heta!
– Radzi, pamažy, Boža! – skažam
I my siaŭcam ŭsiakaha rodu,
A ź ziernia, što dobraha sievu,
Źbiaruć jany j dobruju ŭrodu.
[1905–1907]
|
|
