I ja pavieryŭ byŭ adnojčy
U raŭnačasnaść dnia i nočy.
A potym, vymieraŭšy ich
Svajoju reŭnaściu, čakańniem
Haračych vusnaŭ, ruk tvaich,
Tvaich vačej błakitnym źziańniem,
Pierakanaŭsia, što jany –
Nie raŭnačasnyja nikołi,
Zaležać, jak i maje sny,
Ad tvajoj ŭsiemahutnaj vołi.
Ty možaš najdaŭžejšy dzień
Zrabić karotkim, jak imhnieńnie,
Abo pradoŭžyć nočy cień
Až da kanca majho iśnieńnia.
12.III.1975.
|
|
