З торбай кажны, з думкай важнай: «Дадуць – не дадуць», Даўным сьледам дзед за дзедам На кірмаш ідуць. Як дарога к хаце Бога, Або й так аб што, Не пытаюць, добра знаюць, Звон пачулі – й до! Быццам горбы, іхні торбы Выдаюць парад; На кірмашы старцы нашы Садзяцца у рад. Кожны прэцца ў лепша мейсца... Чуй! аж во калі, Ўтройцы, ўпарцы хрыпла старцы Песьню завялі. Той там зь лірай у тры шчыра Струны задае, Той з кантычкі, той з прывычкі Модлы дзьме свае: За змарлыя, за жывыя Душкі, за жыцьцё, За скацінку, за збажынку І за ўсё, за ўсё... Гэй, малітвам, быццам бітвам, Стар’ё аддалось, А з-пад воку глядзяць к боку, Ці дадуць хто штось. Во пасьледні у абедні Кончыўся «падай»; Сыплюць людзі, што-та будзе, – Старча, намагай! Неспакойна зь сілай двойнай Песень гул памкнуў, I ўвесь гэты рой расьпеты Рукі працягнуў. Дыдак густа й хлеба лусты Сыпяцца, прычом Разам з хлебам – за што трэба Маліцца дзядом. Час праходзе... Годзе, годзе Глядзець на полк наш! Пайшлі людзі, што-та будзе, – Кончыўся кірмаш. З торбай кажны, з думкай важнай: «Ці дзе больш дадуць», Даўным сьледам дзед за дзедам Зь кірмашу ідуць.
[1905–1907]
|
|