Нечыя простыя словы чалавечыя. Цені, у адно зьлітыя, танцуючыя, вечныя, адно аднаму прысьвечаныя, бясконцыя, неіснуючыя. Бы абраныя, ад жыцьця адарваныя, бы адзіныя і суцэльныя, закаханыя, адно аднаму адданыя, неаслабныя, непадзельныя. __________ Гэта ня мы – мы з табой пасярод зімы, мы з табою ахвяры умоў, мы – ненапісаных кніг тамы, паэмы нясказаных слоў... Нечыя дзіўныя простыя словы адзіныя. Што самое сябе спазнае? Бы няўхільныя, і самі каханьнем акрыленыя, непадуладныя – свае. І, здаецца, мы чуем, як нешта бьецца, мы адчуваем: з душы пацякло – кроў ільецца... Наша каханьне – два сэрцы, кінутыя аб шкло. Непрадугледжаныя, самі сабе прыналежныя. Дзесьці блукае і наша цяпло. Бы залежныя, мы б жадалі парушыць гэтыя межы, мы б жадалі, каб з намі было: Нечыя простыя словы чалавечыя. Цені, у адно зьлітыя, танцуючыя. Вечныя, адно аднаму прысвечаныя, бясконцыя, неіснуючыя. Бы абраныя, ад жыцьця адарваныя, бы адзіныя і суцэльныя. Закаханыя, адно аднаму адданыя, неаслабныя, непадзельныя...
|
|