Час праз сваю педантычнасьць нашмат мудрэйшы за памяць,
бо ўсё пакідае на ўласных месцах,
і, як гаспадар кватэры, якую здымаеш, незадаволена паліць
і ў вакно назірае, як лісьце зьбягае
па нябачных лесьвіцах,
а потым, покуль срэбны відэлец ляціць на падлогу,
альбо жменя зямлі з далоні ляціць на чыюсь труну,
час, як кот, скруціўшыся ў кола, падоўгу
вядзе на сьцяне пакоя курну.
І лісьце цяпер ірве свае зжаўцелыя пупавіны;
і, здаецца, нішто не нэрвуе нагэтулькі у жыцьці,
як адчуваньне, што нехта вось-вось з’явіцца павінны,
а нехта сысьці.
|
|
