Хочацца быць ветрам,
лётаць паміж дрэў,
абвяваць калены,
да тваіх грудзей
прытуляцца сэрцам
і казаць: “Прабач,” –
узлятаць у неба!
Кропляй дажджавой
да цябе вяртацца,
вусны цалаваць,
па гарачым целе,
гнуткім, маладым,
мокраю далонню
да жадання йсці,
і лічыць хвіліны,
стогны адчуваць,
закіпець ва ўлонні,
узмацніць біццё
сэрца, што на волю
вырвацца імчыць,
і ператварыцца
з кроплі – у жыццё,
тое, што на момант
дорыць забыццё.
2006
|
|
