Праз Амстэрдам, праз Гётэборг і праз Парыж
У лабірынтах шляхоў спазнаеш ты свой жах.
З гэтага моманту меней гаворыш, ды болей маўчыш,
Бо стала ясна: з радзімай цяпер на нажах
Ты, і чыя тут віна, што згубіла ключы,
Ведаючы,
Што дадому дарога – нямая.
Дзьверы замкнёныя. Марна, крычы не крычы.
Грукаць сэнсу ня мае.
|
|
