|
Маўклівасьць дум
|
|
Песьні выгнаньня
|
Бывае так, што думаеш адно,
на справе – іншае і не такое
насустрач вынікне, і так яно
душу і сэрца непакоіць.
Стаіш на ростані –
маўклівасьць дум,
і песьні прарастаюць плачам;
няўжо спачыну, ласкі не знайду
і сэрца блізкага і любага ня ўбачу?
О, не, ня верыцца...
Навошта сум?
Я крокі новага выразна чую,
убачу край і родную красу,
і стрэча гэтая да сьлёз расчуліць.
І зноў я буду там,
дзе медзі бродзіць шум
абветранага восеньскага лісьця,
аддам сябе і кволую душу,
як не даваў раней яе, калісьці.
Сібір, 1934
|
|
