Гады крылатыя, юнацкія гады,
як зыбкі цень, мільгнулі, і ня стала...
Гавораць мне, што я немалады,
што ўжо даўно сустрэла мяне сталасьць;
што скроні бель абходзіць, серабрыць
смоль валасоў няпрошаная госьця,
што і каханьне ў сэрцы не гарыць,
калі няма у сэрцы маладосьці;
што стар мой твар, і страчанай красы
не аднавіць, ня стрэць яе вачыма;
што дзесьці ёсьць на сьвеце нейкі сын
і што кахаю... сотую дзяўчыну...
Няхай сабе.
Я-ж ведаю, сябры,
што ёсьць мана і праўда ёсьць на сьвеце,
і калі тлее іскра, не гарыць,
гатоў яе разьдзьмухаць злосьнік-вецер...
Гады крылатыя, юнацкія гады,
як зыбкі цень, мільгнулі, і ня стала.
... Ў жыцьці ня суджана быць двойчы маладым,
калі ўжо вандруе дзесьці старасьць.
1937
|
|
