Пасьля лета
гаспадарыць восень,
а па восені
у пене завірух
акалелы месяц
спорна косіць
трапяткую
палахлівых зор ікру.
Сыплюцца кавалачкі
вышыняў –
непамерлыя зародкі
хараства...
І скрыпяць
дарогаў хрыплых шыі,
і шчыміць
зямлі настылы твар.
А далёка –
там,
за сінім морам,
расьпякаюцца,
плывуць,
зьвіняць пяскі.
Эўкаліпты
з хвалямі гавораць,
а мы ім –
ні слова:
шлях зусім вузкі...
Менск, 1941
|
|
