Кідаў я сеці ў глыб рачную
|
За хваляй хваля ўсё шпарчэй хінецца, горнецца суладна, і рэчка, Пціч мая, цячэ, паволі коціцца да спаду. Абапал вольхі. Медзь ракіт шуміць у звоне лозаў ніцых, і вербы гольлем да ракі зьвісаюць хваль тугіх напіцца. Няраз праз гэтыя гарбы кідаў я сеці ў глыб рачную, ды заўжды ўлоў мой бедным быў, бо й рыба, кажуць, стала чулай... Няхай сабе жывець яна, тлусьцее, корміцца у Пцічы: на сьвеце-ж рэчка не адна, іх вельмі шмат – не пералічыш. О, хвалі срэбныя, шпарчэй плывеце, любыя, рачныя! Ня спыніць вас, не урачэ ніхто ніякімі вачыма.
Дудзічы, ліпень 1941
|
|