Са мною ты на яву і у сьне, мой родны край, блізкі і блізка... Табой жыву. Малюся, як вясьне. Ты – песьняў-дум найлепшая калыска. Нідзе, я ведаю, сябры, нідзе ня знойдуць лепшага у сьвеце вочы. О родны край! Куды мой шлях вядзе – у бок паўдзённы ці паўночны? Ўпаду ад сьпёкі я, ўпаду, памру, мароз душу маю ад цела прыме. Не прывядуць шляхі к дабру, калі сустрэнуцца у Рыме. Кірунак захадні – зусім чужы, усходні гэтакі ж. Усе чужыя. Над першым навальніца ўсё дрыжыць, па-над другім зьвяр’ё начамі вые. О родны край! Цяпер мая рука навотлег адшпурне чужую вушчунь. Са мною ты, і шлях на твой наказ паволі ўжо ідзе да родных пушчаў.
Зальцбург, лістапад 1945
|
|