... І дзень ня спляміцца «заветны»,
і дні, пражытыя ў бараках,
як давялося йсьці на сьметнік
і дзень цалюткі поўзаць ракам.
А сьметнік – сьметнікам: ня сад той
і не праспэкт, ня водар парку!
І ня дзівіся, дружа, надта,
што я мазоль нацёр на карку
вугальлем, выграбеным з кучы,
і змуляў ног сваіх калені.
І трасцы рад будзеш сьмярдзючай,
як месяц цэлы пакалееш.
Вось так жыву я і блукаю,
бы здань начы, каля дарогі,
пакуль на суд не пагукае
за крык душы мае двухногі...
*
Замоўклі ўсе, нібы сьвятыя...
Ня згасьлі сьвечы і агні...
Паклон табе, дэмакратыя,
і вам, вызвольнікі і дні!..
*
Навяз на зубы тэрмін «вываз»,
і думы сушыць і скрабе:
мо’ морскіх хваль сівыя грывы
нас прыгалубяць да сябе?..
Вязеце-ж, фурманы, край сьвету,
куды вядзе малочны шлях,
пакуль ’шчэ песенька ня сьпета
і конік ваш у аглаблях...
Сон...
Сабраўся, сеў я і паплыў,
а сьледам – чорных дум наплыў:
– Куды, паэце мой, браток?
Які спадобаўся куток?
– Плывем па моры па глыбокім
у край нязнаны і далёкі...
Прыплыў, падняўся і стаю
і думу думаю сваю...
А думы чорныя яшчэ:
– Ну як, браток, табе лягчэй?
– Сказаў-бы, думанькі, вам нешта,
але і сорамна, і сьмешна...
– Кажы, паэце, не маўчы!
Відаць, надумаўся ўцячы?
– Нікуды, думкі, не ўцяку я:
і тут, як там, мяне цікуюць...
– Хіба ты шэльма ці круцель,
што голаў страх тваю гняце?
– Ды не, ні шэльма, ні круцель я,
а сьвет, чамусьці, вар’яцее...
Шукаю, думанькі, я волі,
а воля тая – у няволі...
Крануўся, йду сабе і йду,
а сьледам – згусткі чорных дум...
Зальцбург – Лексэнфэльд, люты 1947
|
|
