Самому сабе
Як той колас у полі, адзін...
Падстаўляючы сонцу грудзі,
гавару сам сабе я: ідзі,
куды сэрца вядзе, – ня зблудзіш.
Пратаптаў-жа ці мала ужо
і дарогаў, і розных сьцежак...
І хоць твар паблажэў і пажоўк,
але-ж дышыш паветрам сьвежым...
Ня цурайся. У маршы узваж
таямніцы і маршаў сакрэты...
І як кінуць у вочы: «Ня наш», –
значыць, сьлед твой ля сьветлай мэты.
Нятрывалых мінуўшы, прастуй
супраць лютасьці. Літасьці досыць!
Няхай сіла крывую вярсту
разгінае на чэрапе лёсу...
Калі зьдзейсьняцца мроі і сны,
раскажы, няслухмяны, упарты,
як марудна з зубоў сатаны
вырывалася чорная карта...
Вэнэцуэля, люты 1955
|
|
