Я жыў высока на гары.
Было высокім неба поўдня.
Была высокай ноччу поўня.
Высокім быў – як сьвет, стары –
сьпеў петушыны на зары.
I быў высокім горны вецер...
I сьнілася мне на дасьвецьці,
што я ўзьлятаю, нібы пух.
Вучыўся зноў лятаць мой дух.
Зноў чуў я покліч вышыні,
прасторы кліч...
I, як над дахамі,
лятаў над крыўдамі і страхамі,
над дробязямі мітусьні.
Было высокім сонца поўдня.
Было ў пакоі зьзяньне промня.
I бачыў у яго сьвятле
я Вашы пісьмы на стале...
Лятаў мой дух, як птах вясеньні,
быў вольны,
радасны,
жывы.
I ў гэтым сьветлым узьнясеньні
былі са мною побач Вы.
1973
|
|
