Глінтвейнам Верленавых вершаў
сьцякаецца вечар.
Нам схема да скону: кунежыць,
калечыць і кленчыць,
нам зьмены адмерана меней,
чым хочам і можам,
камусьці акторам на сцэне,
камусьці – у ложы.
Завеі Верленавых зоваў
атульваюць вочы...
Калісьці мы злучымся ў слове,
мой сябар, мой змоўшчык,
мой ключ да навоштага сёньня,
да простага досыць.
Абсэнтам Верленавых сноў
набліжаецца восень...
|
|
