|
Pakłon moj narodu za pieśni
|
Ab hory, niavołi naroda,
Ab tym, što narod moj uskreśnie,
Była maja ŭ ciažkich niahodach
Skavanaja, sumnaja pieśnia.
Narodnyja dumy i kazki
Davałi mnie siły niamała,
A moładaść prahnuła łaski,
A moładaść łaski nia znała.
A pieśnia z narodam upobač
Išła i chistałasia ŭ połi,
Harotnaść była jaje zdobyč, –
Śpiavała ŭ praklataj niavołi.
I kryŭda kryvava smaktała
Mnie dolu maju maładuju.
Minuła praklaćciaŭ navała,
Hod dvaccać u ščaści žyvu ja.
I siońnia nia toje, inačaj, –
Nia znajuć stamlonaści dumy,
Duša nie sumuje, nia płača, –
Piavučyja vokała šumy.
Hamoniać zialonyja sosny,
Šumiać u prysadach biarozy.
Žyvu ja ŭ kviacistyja viosny,
Źnikul nie pužajuć pahrozy.
Siahońnia z narodam ščaśłivym
Ja śviatkuju śviata ŭračysta.
Bahaty ŭradžajami nivy,
Bujajuć, piajuć kałasista.
U pieśniach pavyraśłi krylłi,
Łunajuć pad nieba, kraj śvietu;
Choć prodki zasnułi ŭ mahile,
Krasujuć patomki za heta.
Pakłon moj narodu za pieśni,
Što daŭ, navučyŭ, jak składajuć, –
Śpiavaŭ ich kałiś u pradvieśni,
Siahońnia viasnu apiavajuć...
Pakłon moj narodu ad serca,
Što siłu davaŭ dla zmahańnia,
Chaj dalej ža serca ŭ dal rviecca
Da stałinskich zoraŭ śvitańnia.
1941
|
|
